MARIAN RIJK: De vierde avond

Vanavond is het zo ver. De verwachtingen zijn hoog gespannen.

Zoon (bijna 7): 'weet je nog, vorig jaar, toen had mama er niets van begrepen en kreeg ik alleen maar een dropsleutel en een bloemetje.'
Ik dacht, 'en een MEDAILLE verwende drommel,' maar ik zei het niet. Ik zag het beeld van vorig jaar weer voor me. Mijn uk in het defilé, achter de vlag van zijn school, met ogen die doodmoe stonden en knieën vol schaafplekken. Ik liep naar hem toe, zei dat hij de mooiste medaille had die ik ooit had gezien, kuste hem, hing een lint met een dropsleutel om zijn nek en duwde een bloem in zijn handen.

Zo trots was ik.

Hij niet.
Zoonlief wierp zich op de grond, te midden van al zijn met snoepzakken behangen vrienden, ontroostbaar. Hoe had zijn moeder dit kunnen doen? Maar 1 DROPSLEUTEL!

Ik snap echt he-le-maal niets van die idiote traditie om een kind met snoep vol te proppen als hij net heeft gesport. Ik wil mijn kind niet beladen met zakken suiker en andere zooi omdat hij een paar kilometer heeft gewandeld. Hij heeft een medaille verdiend en lol gehad met zijn vriendjes, vier avonden lang. Snoep is ondergeschikt daaraan.

Alle ouders die ik spreek zijn het met me eens, natuurlijk, hartstikke fout, zo ongezond, maar onder de noemer 'sociale druk' zullen er vanavond toch weer meer snoepzakken dan medailles aan de kinderen bungelen. Niemand wil namelijk dat zijn kind zich wanhopig op de straatstenen werpt, vlak voor de schoolvlag en tussen al zijn lachende vriendjes.

Ik ook niet. Het was echt niet tof vorig jaar. Ik heb mijn moraalridderschap geofferd om mijn kind vanavond te zien stralen.

Dus nu ligt er een zak snoep hier, voor om de nek van mijn zoon. Het is alleen voor bij de finish, want daarna gaat de boel gewoon in de snoeppot, voor iedereen, maar dat vertel ik hem pas als we thuis zijn.