Afgelopen week las ik een interview met thrillerschrijfster Heleen van der Kemp op vrouwenthrillers.nl. Ze vertelde over haar 3-jarige zoon en ik was blij verrast: een bondgenoot! Eindelijk een schrijfster met een klein kind ipv een hond.
Het zit zo: op Facebook volg ik een aantal schrijfsters die ik bewonder. Ze vertellen over hun schrijfwerk en hun dagelijkse beslommeringen, en regelmatig lees ik dan iets als: ik moest even nadenken over het plot dus toen ben ik met de hond door de duinen gaan wandelen en toen ik thuis kwam - frisse blos op de wangen, uitgelaten hond - wist ik hoe het verhaal verder moest.
Ik heb geen hond, sterker, ik moet vanwege een allergie honden vooral vermijden. Ik heb wel kinderen, die de grootste angsten en gevaren in het leven elke dag weer dichtbij brengen - wat inspiratie biedt voor tig boeken -, maar die nooit met mij een paar uur in de bossen willen wandelen.
Thrillerschrijfsters met kinderen in de leeftijd van luiers en kinderziektes zijn zeer zeldzaam. Niet zo raar natuurlijk: bij het typen is een wiebelende peuter op je schoot echt minder handig (lees: onmogelijk) dan een slapende lobbes aan je voeten. Toch hoop ik op meer bondgenoten, gewoon voor de gezelligheid. Keertje wandelen met de bolderkar ofzo.
Het zit zo: op Facebook volg ik een aantal schrijfsters die ik bewonder. Ze vertellen over hun schrijfwerk en hun dagelijkse beslommeringen, en regelmatig lees ik dan iets als: ik moest even nadenken over het plot dus toen ben ik met de hond door de duinen gaan wandelen en toen ik thuis kwam - frisse blos op de wangen, uitgelaten hond - wist ik hoe het verhaal verder moest.
Ik heb geen hond, sterker, ik moet vanwege een allergie honden vooral vermijden. Ik heb wel kinderen, die de grootste angsten en gevaren in het leven elke dag weer dichtbij brengen - wat inspiratie biedt voor tig boeken -, maar die nooit met mij een paar uur in de bossen willen wandelen.
Thrillerschrijfsters met kinderen in de leeftijd van luiers en kinderziektes zijn zeer zeldzaam. Niet zo raar natuurlijk: bij het typen is een wiebelende peuter op je schoot echt minder handig (lees: onmogelijk) dan een slapende lobbes aan je voeten. Toch hoop ik op meer bondgenoten, gewoon voor de gezelligheid. Keertje wandelen met de bolderkar ofzo.
