De site Boekface verzamelt bijzondere en bizarre boekomslag-combi-mens-portretten. Grappig en inspirerend, en daar wilde ik wel onderdeel van worden.
Ik spitte de zolder door, scharrelde tussen oude verhuisdozen, schoof met stapels boeken, voor die ene omslag. Een boek dat mij zou passen. Het lukte met Mo Hayder - Tokio. Creepy selfie heet mijn zelfportret.

Creepy selfie

Boekface is ook te vinden op Facebook en Twitter: @boekface

boek inspiratie

september 19, 2013

Vul in:

….. staat tot koken als lezen staat tot eten.

Deze vakantie werkte ik een groot deel van mijn NTL-stapel weg. Romans, thrillers, chicklits. Dan Brown fascineerde, Rowling ontroerde, Sophie Kinsella liet me lachen. Maar net zo vaak werd ik teleurgesteld en las het boek zuchtend uit.
Bij de zinnen die ik las stelde ik me de schrijver voor. Hoe vaak zou dit herschreven zijn? Waarom staat dit hier? Wat heeft hij ermee bedoeld? En dan, ik als lezer: Waarom erger ik me? Waarom vind ik dit 'gaat wel'? Hoe lang duurt dit hoofdstuk eigenlijk nog?

Die arme schrijver, die al zijn tijd en energie in zijn meesterstuk heeft gestopt, en de lezer die het een 'gaat wel'-boek vindt. Ik zie een gelijkenis.

Elke avond kook ik voor drie kinderen. Bij de zelfgemaakt lasagne (bereidingstijd 50 minuten incl verbrande vingers en aangekoekte ovenschaal) krijg ik steevast dichtgeknepen neuzen en 'Lust ik niet.' Onaangeroerd staat de schaal op tafel totdat ik hem zelf maar helemaal leeg eet (buikpijn).
Bij pasta met kaas en broccoli (bereidingstijd 15 minuten) zijn de pannen leeg voordat ik zelf aangeschoven ben. Mijn lege maag wordt gecompenseerd door knuffels en kussen van dikbuikige kinderen.

Ik ben een snelle schrijver – woorden buitelen op het papier, in een tempo dat ik zelf soms amper kan bijbenen. Daarna begint het echte werk: herschrijven, schrappen, herlezen en dat keer 30. Ik schat mijn tijdsinvestering in Dieptepunt op ca. 500 uur. Een goede rekenaar zegt dan: dat zijn 13 werkweken, dus 4 boeken per jaar. Maar zo simpel ligt het niet. De netto bereidingstijd is iets anders dan de werkelijke doorlooptijd. Een boek moet gisten (wekenlang in de la), sudderen (langs tegenlezers) en dan moet de tafel nog gedekt (wachten op de uitgever). De tijd tussen de eerste letter op papier en het definitieve manuscript van Dieptepunt bedroeg 2 jaar.

En toch was ik er – ondanks mijn eigen ervaring - in getrapt. Ik had een planning gemaakt voor #boek2: binnen een jaar zou het in de winkel liggen. Tenslotte, ik was nu schrijver en dus kon het tempo wel wat omhoog. Daarbij zou ik het manuscript minder lang in de la houden en stonden mijn tegenlezers en uitgever in de startblokken. Appeltje eitje. Ik beloofde mijn familie, vrienden en iedereen die er naar vroeg een zinderende boekpresentatie, en ging aan de slag. Dat is nu 2 jaar geleden. Over diepe dalen en baaldagen gesproken. Een boek is niet in een deadline te vangen. Ik denk niet meer in tijd, alleen nog in kwaliteit. Ik ploeter en schrijf en het komt goed, dat weet ik zeker, het duurt gewoon nog even.

Onevenredig gemeen in waardering is het produceren versus het consumeren. En hemeltergend is het idee dat iemand ooit – na al mijn zwoegen - #boek2 beoordeelt als een ‘gaat wel’-lasagne.

Deze blog verscheen op 24 sept 2013 op schrijvenonline 

boek herschrijven

augustus 27, 2013

Ik heb drie keer een kind op de wereld gezet en wist elke keer hoe dat kind zou gaan heten, nog voordat ik het had ontmoet. Een naam voor een leven lang.

Maar nu. Mijn hoofdpersoon in #Boek2 is al aan haar 7e naam toe. Het begon met Lucia, toen Liesbeth, Lisa, Esther, Iris, Sophie, en eindigde met Ellen, voorlopig.
Het probleem is de associatie. Ik heb een naam nodig die nog niet in mijn leven was. Zodat ik tijdens het schrijven niet lastiggevallen wordt door dat rotkind van de basisschool of die overattente collega die toevallig ook zo heet. Een nieuw iemand wil ik.

Het is leuk (gewoon leuk) als er symboliek in de naam zit. Maar niet te dik. Dus geen heldhaftig hoofdpersoon met de naam Diana (=godin van de jacht) of de verloren dochter die Femke (=meisje) heet.
De hoofdpersoon uit Dieptepunt heet Martha. Ze is vernoemd naar Martijn, het broertje dat stierf voordat zij geboren werd. Haar ouders hebben zijn dood nooit verwerkt en projecteerden hun verdriet op haar. Het afschudden van die projectie is haar drijfveer.

Over #Boek2: ik blader nog vaak door het voornamenboek van Prisma. Want er is een betere dan Ellen, denk ik. Een naam zonder associatie maar met iets meer symboliek. 
Gelukkig is er find&replace in het fictieve leven. Ik heb nog even.

boek dubben herschrijven

augustus 04, 2013

Verhaallijn staat. Personages zijn bekend. Research doen. Even kijken. Wat heb ik nodig?
Iets over onvruchtbaarheid -> ik check even een kennis die gynaecoloog is.
Iets over architectuur -> ik check even wat vrienden die Bouwkunde studeerden.
Iets over een weggelopen kind -> ik check even de nicht van een ex van een vriendin, die rechercheur is.
Iets over een junk -> .....

Mijn inner circle zweeg toen ik een rondje deed. Ken je een junk? Zelf wel eens wat gebruikt? Verslaafd geweest? Nee, niet een sigaret of een keertje paddenstoel/joint/pilletje, maar het echte werk: snuiven, spuiten, langere termijn.
Niemand gaf gehoor.

Over op het stappenplan:
1. Check Google over verslavingen
2. Observeer een junk
3. Interview een junk
4. Word zelf een junk

Ik stopte na 1. Niet omdat ik de vervolgstappen gênant vond en ik domweg niet durfde, maar dankzij twitter. Good old twitter. Ik had namelijk een nieuwe volger. Studiegenoot J.
Ooit - een vervlogen herinnering ebde terug - zaten J. en ik aan de bar en dronken we bier. J. trok zijn mouw omhoog en liet me de binnenkant van zijn arm zien; gaten. Kleine zwarte cirkeltjes. Goh, zei ik, niet begrijpende wat ik zag, met mijn zeventien jaar groen. Tsja, zei hij.
Pas dagen later realiseerde ik me wat ik had gezien. J. verscheen toen al niet meer in de studiebanken. 

Vorige week had ik contact met J. Hij was een brave huisvader geworden. Een architect. Met een moestuin. Ik kon het toeval niet bevatten: hij was mijn hoofdpersoon, van vlees en bloed.

Ik heb J. niets verteld over zijn gelijkenis.  
Het maakt me toch geen biet uit zo'n thriller, hoorde ik hem zeggen. Mijn hoofdpersoon leest namelijk alleen architectuurboeken.
En dat klopt.

boek research

juli 29, 2013