Huh?
Ik bedoel:
Hij viel van zijn beeld
stand
ding
weet je wel.
Voetstuk.
Dat dus.
'Hij viel van zijn voetstuk.'
Wie viel er eigenlijk?
Die sukkel.
Ik bedoel sokkel.
Opnieuw. Het is:
'Hij viel van zijn voetstuk.' of 'Hij viel van zijn sokkel.'
Maar wie dan?
Dat standbeeld.
Ooit zong ik in een bandje.
Ja, inderdaad.
Het was geen succes.
De reden dat ik in het bandje Pop-a-cast mocht zingen was pure schaarste. De bandleden - allemaal mannen - hadden een meisje nodig om voor op het podium te staan. Dat zou publiek trekken, zo wisten ze zeker. In het Delftse studentenleven, en helemaal in bepaalde scenes - zeg maar de nerd-scenes, waren weinig meisjes. Ik was er wel. 'Wil je zingen?' vroegen ze. Ik zei: 'Ja.' (Natuurlijk wilde ik zingen, elk meisje dat opgegroeid is met Kinderen voor Kinderen en De Dolly Dots wil zingen)
Ze hadden moeten vragen: 'Kun je zingen?'
We gingen oefenen. De covers die Pop-a-cast wilde spelen waren van een andere orde dan Dolly Parton en Johnny Logan, die ik thuis draaide. Heavy gitaarmuziek en snoeiharde drumsolo's klonken achter me, en voor me stond een microfoon: een zwart harig ding, waar ik mijn lippen tegenaan moest duwen terwijl ik mijn longen uit mijn lijf zong (... euh, schreeuwde).
'Excuse me, while I kiss the sky.'
Oei.
Valser dan dat kon bijna niet.
Het deed echt pijn. Zelfs bij mij.
Toen het eerste optreden aanstaande was maakten de bandleden me voorzichtig duidelijk dat ze toch liever hun optreden zonder zang wilden doen. Dan maar geen meisje, dan maar gewoon goede muziek.
Ik vond het prima (pfff...) en keek vanuit het publiek naar ze, vol trots, want ik hoorde toch een beetje bij de band.
Pop-a-cast is nu twintig jaar geleden, maar vanochtend werd ik ineens wakker met de muziek van toen in mijn hoofd.
Ik schreeuw nu al de hele dag - ramen dicht - 'Purple Haze!' en ik gun jullie graag de echte zanger. Want wat is dat een lekker nummer.
Hoi Eef,
Weet je nog, Kitty Kilian twitterde over de briefwisselingsblog beetjezout.nl, en jij en ik reageerden en van het een kwam het ander - zoals dat op de twitter gaat - ... enfin: bij deze mijn belofte, een brief aan jou.
Hoe is het met je?
Nee. Dit slaat nergens op. De twee dames van beetjezout.nl zijn vriendinnen die ver van elkaar af wonen en daarom elkaar brieven schrijven via een blog. Terwijl wij - jij en ik - elkaar niet kennen en best dicht bij elkaar wonen - kwam ik net achter - en daarom helemaal geen tandpastagesprekken via een blog kunnen voeren.
Tandpastagesprekken, denk je misschien, wat zijn dat?
Tandpastagesprekken zijn gesprekken over dagelijkse sores met vriendinnen die dicht bij je wonen, en behandelen thema's als: mijn tandpasta is op, heb jij nog een tube liggen? of mijn fietsketting loopt er steeds af, wat zal ik doen? of tot hoe laat is de supermarkt open? en - heel belangrijk: zullen we even een terrasje pakken?
Tandpastavriendinnen zijn noodzakelijk voor het geluk binnen de bebouwde kom.
Vanwege een verhuizing - waardoor de vriendschap op afstand voortgezet moet worden - kunnen er drie dingen gebeuren met een tandpastavriendschap:
1. De vriendschap houdt geen stand, helaas. Maar geen nood: nieuwe tandpastavriendinnen dienen zich uiteindelijk altijd wel weer aan.
2. De vriendschap houdt stand, maar krijgt een nieuwe invulling - samen op vakantie bijvoorbeeld (let op! dit is wel gevaarlijk, want meestal heb je naast een tandpastavriendin ook al een vakantie-of-weekendjeweg- vriendin en die mag zich niet achtergesteld gaan voelen) om diepzinnige gesprekken te voeren.
3. De tandpastagesprekken worden voortgezet via een briefwisseling, zoals beetjezout.nl dat doet via hun blog - ik heb een sterk vermoeden dat ze ooit dezelfde bebouwde kom deelden. Slim en leuk.
Hoe dan ook, beste Eef, we zijn geen tandpastavriendinnen. Misschien een beetje blogmaatjes, zoiets, maar een briefwisselingsblog zou wat overdreven worden, en onuitvoerbaar bovendien, door alle dagelijkse sores die de combinatie gezin-baan-schrijven met zich meebrengt. Daarbij: ik volg je toch wel!
Veel groeten,
Maria
Stroopwaffel, schreef mijn lief.
Een schrijffoutje.
Maar ik vond het wel een mooi woord.
Stroopwaffel
als in:
zoet
warm
plakkerig
lekker
kussen
Stroopwaffel.
(Ik bewaar hem in mijn lijstje mooie woorden, net als wereldbodem.)
Ik schreef een brief aan de Volkskrant - en heb hem inmiddels verstuurd.
‘Zeikwijf’ staat er op de borden die de kinderen ophouden.
Nou inderdaad. Met grote ergernis heb ik het artikel in de Volkskrant Magazine
van 22 maart gelezen. Amper nuanceringen, alleen maar ja-knikkers op een lange klaagzang
over het hebben van kinderen. Het maakte me zo boos dat ik nu een ingezonden
brief zit te typen.
Kinderen maken niet gelukkig. Nee, hoezo? Kreeg je dan kinderen
om gelukkig te worden?
Ja, ik heb zelf kinderen – 3, 6 en 8 jaar oud. Ja, een
lege koelkast en zeurende kleuters is een lastige combinatie. Ja, een heleboel
films zijn verdwenen uit de bios voordat ik een oppas geregeld heb. Ja, ik mis de wandelvakanties en het ‘lekker doen waar ik zin in heb’. Ja, ja, ja.
Maar om daar over te zeiken, te zielenpieten, te zeggen dat kinderen lastig
zijn? Om daar een artikel aan te besteden in een journalistiek blad?
Er zijn echt ergere dingen op de wereld.
Dus tel je zegeningen, beste ouders, en hou alsjeblieft op met zeiken. En lieve Volkskrant, laat me nooit meer zo'n artikel lezen in die enige vrije minuut die ik mezelf op zaterdag kan toe-eigenen.
Een zeer kort familieverhaal, of: hoe mijn opa mijn oma versierde (uiteindelijk).
‘Kees, je moet een vrouw.’
Er ging geen dag voorbij dat ze dat niet zeiden, en hij niet reageerde met:
‘Ja, maar ja.’ Want waar haalde hij nou een vrouw vandaan? Er moest gewerkt worden.
Het land kon niet zonder hem. Zijn enige uitspatting was het koor, en daar zat
geen meid van zijn gading.
Maar
nu was hij toch onderweg. Bert had gezegd dat ze bij Lodiers nog drie meiden
hadden, zonder verloofde. Dus daar liep hij, zomaar op vrijdagmiddag, de lange
slingerdijk af.
Een
keurige boerderij met een schone stoep. Hij liep het erf op. Zou hij achterom
gaan? Of was dat te vrijpostig? De voordeur ging open. Iemand had hem
opgemerkt.
‘Wat
moet je?’ Een man met woeste haren en een dik oog stond voor hem.
Kees
tikte tegen zijn pet. ‘Kennismaken met u zusters.’
‘Die
zijn boven je stand.’ De man deed een stap naar voren. Te dichtbij. ‘Opdonderen.’
Kees knikte:
‘Een andere keer.’
Uit
het huis kwam een vrouwenstem: ‘Op zijn bakkes!’
Het
duurde even voordat Kees door had wat er was gebeurd. Hij had nog nooit een klap
gehad, nog nooit ruzie, en nu gloeide zijn kaak alsof hij vreselijke kiespijn
had. Hij kwam overeind en klopte het stof van zijn kleding. De deur van de
boerderij was dicht.
Volgende week maar weer proberen.
Dit verhaal kreeg een nominatie de verhalenwedstrijd 'Korte familieverhalen' van AFDH uitgevers en Tubantia.
Vier wortels
Want je bent vier
Wel waar
Vier
Zit nou stil
Elk kind
lust wortels
Ellebogen
van tafel
Nu
Rundervink
Wat?
Niet waar
Niet zeuren
Eten
Hup
Ik ga het gewoon nog eens doen: ploggen.
Dit was mijn dag.
Zoet ontbijt
Mekkerende wezens krijgen de ontbijtresten.
Vriendinnetje Loes heeft nieuwe huisdieren. Ooooh en Aaaah.
Bestseller schrijven.
Sinterklaas kwam nog even langs om mijn nieuwe schoenen te brengen.
Kinderen bij elkaar sprokkelen.
Verantwoorde voeding.
Boekbesprekingboek lezen met zoon.
Nog even een stukje fietsen.
Dit is de mol.
Saai eigenlijk zeg, zo'n dag.
*plop*
Even wat info vinden voor My first plog. Dan aan de slag.
Prik halen bij de huisarts. Pleister. Klaar.
Research doen en van verbazing omvallen over je eigen familieleden.
Hier vind je stukjes over mijn beslommeringen en bevindingen tijdens het schrijven. Meer informatie over mijn boeken en werkzaamheden én mijn contactgegevens vind je op marianrijk.nl
WEBSITE MARIAN
-> marianrijk.nl
'Geslaagd eerbetoon' - NRC
In dit meeslepende boek verweeft Marian Rijk op ingenieuze wijze het levensverhaal van het buitengewone zwemtalent Rie Mastenbroek met de opkomst van de zwemsport, tegen het decor van het vooroorlogse Nederland.
Over onze fietscultuur
Headwind. Tailwind. How the bicycle became a Dutch symbol
