Posts tonen met het label geluk. Alle posts tonen
Posts tonen met het label geluk. Alle posts tonen
Als het weer en de tijd het toelaat en als ik geen andere afspraken heb, pak ik mijn fiets en rijd ik naar mijn werk: 21 kilometer heen en 21 kilometer terug. Op een 'gewone' stadsfiets (inclusief loodzware fietstassen, ducttape om de kettingkast en een jasbeschermer die aanloopt). 

Ellebogen op de handvatten en trappen maar. 

Fiets Marian

Ondervonden wetmatigheden bij dit woon-werk verkeer zijn:
- Een gesloten mond voorkomt insecten in de luchtpijp/slokdarm. 
- Wind tegen op de heenweg betekent niet automatisch wind mee op de terugweg.
- Koeien, eenden en schapen gaan voor. Ook als ze van links komen.
- De prachtige route* brengt een intens geluksgevoel teweeg.

Al trappende legde ik mijn fietsgeluk vast:

Fietspad schapen

Fietsroute

Punt op de horizon

Koeien steken over

Bosweg

Reiger stijgt op

Lakenvelder

Door het bos

Bij Leersum

Wuivende paardenstaarten

Op de fiets

(* = Leersum-Amerongen-Elst-Rhenen-Wageningen en terug)
Precies een jaar geleden hield ik het eerste exemplaar van Polderpioniers in mijn handen.
Onwerkelijk gaaf.

Twee weken later, op de boekpresentatie, overhandigde ik mijn vader dat exemplaar. Hij had me tenslotte gevraagd het verhaal van zijn familie op te schrijven.

Het werd een jaar vol positieve recensies, mooie interviews, fijne lezingen, en een 2e, 3e en 4e druk - maar het beste waren de ontmoetingen met verloren familieleden en met lezers die hun opgerakelde herinneringen met me deelden.

Een jaar is voorbij en mijn vader is er niet meer. Onlangs kreeg ik uit zijn naam een ring. Nu heb ik een boek én een knoop in mijn handen: een perfecte combinatie wat mij betreft.

Polderpioniers Zeeuwse Knoop

Oktober 2013
Mijn vader vraagt: 'Wil jij het verhaal van je grootouders niet eens op papier zetten?'
Natuurlijk.

December 2013
Eerste interview met mijn vader.

Januari 2014 - ....
Ooms interviewen, archieven bezoeken, verloren bekenden opsporen, familiedocumenten ontcijferen.
Schrijven.

Januari 2014 - Mei 2014
Opleiding bij Scriptplus 'Schrijven van familieverhalen'.

Mei 2014
Maaike Gerritsen laat me op haar eigen boekpresentatie kennismaken met haar uitgever.
'Ik heb een manuscript voor een thriller.' (ja, ander boek)
'Stuur maar op.'
Vreugdesprongetje.

Juli 2014
Uitgever mailt: 'Toffe thriller, maar we hebben al genoeg.'
Ik: 'Maar ik ben ook nog bezig met iets anders: non-fictie, over boeren en polders.'
Uitgever: 'Interessant. Stuur tzt maar eens toe.'
Iets kleiner vreugdesprongetje.

September 2014
Eerste versie Polderpioniers gaat naar schrijfcoach.

Oktober 2014 - Maart 2015
Herschrijven.

Maart 2015
Tweede versie Polderpioniers gaat naar schrijfcoach.

April 2015
Herschrijven.

Mei 2015
Derde versie Polderpioniers naar uitgever.
Automatische reply: 'Ik werk hier niet meer. Belangrijke zaken svp doorsturen naar collega X.'
Domper. 
Derde versie Polderpioniers doorsturen naar X. 

Derde versie Polderpioniers naar familie.
Discussies, lachen, huilen.

Augustus 2015
Uitnodiging uitgever: 'Kom langs. We willen je spreken.'
Lichte hartverzakking.
Leuk gesprek. Inhoudelijk. Aanwijzingen om het manuscript te verbeteren.

September 2015 - December 2015
Herschrijven.

Januari 2016
Vierde versie naar uitgever.

Stilte.

Maart 2016
Uitnodiging uitgever: 'Kom langs. We willen je spreken.'
Koel blijven. Wolken wegwuiven en goede vragen stellen.
Gesprek. Na twee minuten: 'We gaan je boek uitgeven.'

Weer buiten.
Complete verwarring.
Heb ik het wel goed begrepen?
Zei ze het echt?
Mijn boek?
Uitgeven?
Hier aan de Herengracht?
Lichte hysterie.

April 2016
Er ligt een contract

Mei 2016 - September 2016
Herschrijven
Bronvermelding samenstellen
Persklaarmaken
Achterflaptekst
Omslag
Eerste proef

13 Oktober 2016
Af.

Het begon drie jaar geleden met een vraag. Nu is er een boek. En een goede dosis trots.

Marian Rijk Polderpioniers
Er zit een engeltje op mijn schouder. Vastgeplakt met gelukslijm.

De eerste keer dat de lijm goed getest werd, was toen ik als zesjarige met mijn nieuwe oranje fiets tegen een bus reed. Ik herinner me vooral het dropje dat ik als troost van een aardige mevrouw kreeg. Een beetje dromerig, diagnosticeerde de huisarts.

De tweede keer dat mijn engel op de proef gesteld werd, was ik niet dromerig maar dom. Ik was twintig en student. Mijn vader had me op zondagavond bij station Rijssen afgezet met een rugzak vol schone kleren. Ik stak het spoor over naar het perron voor de stoptrein, de slagbomen van de oversteekplaats gingen al dicht voor de aankomende intercity, en ik - anders dan mijn snuggere medetreinreizigers die snel onder de slagboom door kropen - stapte het perron op aan de verkeerde kant van het hek. Zo snel kwam die intercity niet voorbij hoor.
Station Rijssen

De intercity kwam razendsnel voorbij. Megasupersnel. Maar dat had ik pas door toen een man mij aan mijn rugzak over het zwarte hekje heen trok en ik de intercity langs mijn schoenzolen voelde razen. Net op tijd.
Beduusd lag ik op het perron, de rugzak naast me, een scheldende man boven me. Iets met onnozel wicht, idiote trut, imbeciel. Zijn scheldkanonnade smoorde mijn dankwoord en pas later, veel later, realiseerde ik me hoe dit had kunnen aflopen als die man er niet was geweest. Een engel.

Tien jaar later werd ik op een zaterdagochtend op weg naar het zwembad in Utrecht aangereden. Auto total loss. Ik niets.
(nouja wel iets; het hele gebeuren leidde uiteindelijk tot de eerste scene van mijn debuut Dieptepunt). Dankjewel engeltje.

Dieptepunt

En dan gisteren. Ik fietste omhoog, de berg op, om bij de volgende weg links af te slaan. Op die weg reed een auto, hij stopte en de bestuurder keek - zoals dat door het CBR wordt voorgeschreven - links, rechts, links. Ik stak mijn hand uit en draaide de weg in. Waarom ging die auto nou rijden? Ik had voorrang. Hallo? Hij had me toch gezien? 

Hij had me niet gezien. Ik riep, schreeuwde, gilde. Ik remde. Ik schoof van mijn fiets. De auto kwam dichterbij en dichterbij. Ik krijste, handen om mijn hoofd, knieën opgetrokken. Een halve meter nog.
En toen stopte de auto. Twee centimeter op tijd.

Gaat het? Ja het gaat wel. 
Pijn gedaan? Nee. 
Niets kapot? Nee. 
Sorry. OK.
Mijn schuld. Maakt niet uit hoor.

Ik stapte op mijn fiets, reed zo snel als Tom Dumoulin naar huis, plofte op de bank, snikte, huilde, jankte, pakte de laatste Sinas split uit de vriezer en bedankte mijn engel.

Blijf alsjeblieft zitten waar je zit.

Engel
Vanavond is het zo ver. De verwachtingen zijn hoog gespannen.

Zoon (bijna 7): 'weet je nog, vorig jaar, toen had mama er niets van begrepen en kreeg ik alleen maar een dropsleutel en een bloemetje.'
Ik dacht, 'en een MEDAILLE verwende drommel,' maar ik zei het niet. Ik zag het beeld van vorig jaar weer voor me. Mijn uk in het defilé, achter de vlag van zijn school, met ogen die doodmoe stonden en knieën vol schaafplekken. Ik liep naar hem toe, zei dat hij de mooiste medaille had die ik ooit had gezien, kuste hem, hing een lint met een dropsleutel om zijn nek en duwde een bloem in zijn handen.

Zo trots was ik.

Hij niet.
Zoonlief wierp zich op de grond, te midden van al zijn met snoepzakken behangen vrienden, ontroostbaar. Hoe had zijn moeder dit kunnen doen? Maar 1 DROPSLEUTEL!

Ik snap echt he-le-maal niets van die idiote traditie om een kind met snoep vol te proppen als hij net heeft gesport. Ik wil mijn kind niet beladen met zakken suiker en andere zooi omdat hij een paar kilometer heeft gewandeld. Hij heeft een medaille verdiend en lol gehad met zijn vriendjes, vier avonden lang. Snoep is ondergeschikt daaraan.

Alle ouders die ik spreek zijn het met me eens, natuurlijk, hartstikke fout, zo ongezond, maar onder de noemer 'sociale druk' zullen er vanavond toch weer meer snoepzakken dan medailles aan de kinderen bungelen. Niemand wil namelijk dat zijn kind zich wanhopig op de straatstenen werpt, vlak voor de schoolvlag en tussen al zijn lachende vriendjes.

Ik ook niet. Het was echt niet tof vorig jaar. Ik heb mijn moraalridderschap geofferd om mijn kind vanavond te zien stralen.

Dus nu ligt er een zak snoep hier, voor om de nek van mijn zoon. Het is alleen voor bij de finish, want daarna gaat de boel gewoon in de snoeppot, voor iedereen, maar dat vertel ik hem pas als we thuis zijn.

snoep avondvierdaagse